20/3/08

...η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο...

Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ.
Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου
αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.
Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε :
όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα.Γιατί?
Ο άλλος φίλος απάντησε :

«όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να

το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην
πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

...ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ
ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

shmera h kaluterh filh mou me xastoukise...gia mia akomh fora...vare8hka na grafw sthn ammo...ton teleutaio kairo to kanei synexws...enw hmaste toso agaphmenes k toso kala,molis vrhka to agori twn oneirwn mou k arxisan na ftiaxnoun ta pragmata ligo sthn proswpikh mou zwh,anakalypsa oti pleon eixa mia ksenh apenanti mou...den einai h filh mou...den einai ayth pou panta me akouge k me voh8ouse...exei ypswsei ena toixo k den me akouei pou th fwnazw...ola ta vriskei trela h ashmanta...kserw oti an paw na pnigw 8a er8ei na mou swsei th zwh,alla pote de 8a me katalavei...ma egw 8a to xaraksw sthn petra.K

Ανώνυμος είπε...

Ανώνυμε/η,
Συχνά τα πράγματα δεν είναι όπως παρουσιάζονται.Πάντα υπάρχει και η άλλη εκδοχή,η άλλη πλευρά.Ίσως η αποξένωση που βιώνεις να μην είναι μόνο δική σου.Ίσως και η φίλη σου να την αισθάνεται.
Μήπως και εσύ κάποια στιγμή,με τον τρόπο σου,την χαστούκησες;
Μήπως,χωρίς να το αντιληφθείς,πλήγωσες και εσύ εκείνη;
Μία σχέση στηρίζεται στην παρουσία και των δύο.Όχι αποκλειστικά στον ένα.Αλλιώς κανένας μας δεν θα επιζητούσε την συντροφιά του άλλου.Θα ήταν ο καθένας για τον εαυτό του.
Έτσι,λοιπόν,για το τι συμβαίνει σε μία σχέση είναι υπεύθυνοι όλοι-στην προκειμένη,οι δυο σας.
Μήπως αυτός ο τοίχος,που αναφέρεις,δεν ανυψώθηκε αποκλειστικά από εκείνη;
Μήπως συνέβαλες και εσύ,έστω και με το πιο μικρό κι ασήμαντο λιθαράκι;Αναρωτήσου.
Μπορεί κάτι τόσο ασήμαντο για 'σένα για εκείνη να ήταν τόσο σημαντικό.Πολλές φορές κάνουμε πράγματα που πληγώνουν τους άλλους,χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.
Και ίσως,τελικά,η φίλη σου να καταλαβαίνει πολύ περισσότερα πράγματα απ' ό,τι εσύ αντιλαμβάνεσαι.Μπορεί αυτό να την πληγώνει και να σου "κλείνεται".
Δεν μπορείς τόσο εύκολα να διαγράψεις ό,τι έχετε ζήσει μέχρι τώρα μαζί...
Το ότι την επέλεξες να είναι δίπλα σου,ως η καλύτερή σου φίλη,σημαίνει πως κάτι βλέπεις σε εκείνη...ίσως ένα κομμάτι του εαυτού σου,που πιθανότατα κανένας άλλος δεν θα μπορέσει να σου προσφέρει.Ίσως τίποτα και κανένας να μην μπορέσει να αντικαταστήσει αυτό το κομμάτι σου αν ποτέ χαθεί.Όπως όταν χάνεις το χέρι σου..όποιο υποκατάστατο κι αν χρησιμοποιήσεις δεν θα είναι ποτέ το ίδιο...δεν θα είναι ποτέ το χέρι σου...το δικό σου χέρι..
Εάν,λοιπόν,πιστεύεις ειλικρινά οτι η σχέση αυτή αξίζει και πως έχετε να δώσετε πολλά ακόμη οι δυο σας,δώσε μια ευκαιρία.Αγωνίσου γι' αυτή.
Βοήθησε να γκρεμιστεί αυτός ο τοίχος που πιστεύεις ότι σας χωρίζει.
Μην χάνεις την ελπίδα σου.
Πίστεψε σε εκείνη.Πίστεψε σε εσένα.
Εμπιστεύσου.
Συνέχισε να καλείς.Δεν μπορεί....κάποτε θα ανταποκριθεί στο κάλεσμά σου.
Άκου...μπορεί και εκείνη να σου φωνάζει.
Κανένα εμπόδιο δεν είναι ανυπέρβλητο,αρκεί να προσπαθήσεις.
Προσπάθησε....
Συνέχισε να γράφεις στην πέτρα....
Πού ξέρεις..;Μπορεί να βγει κάτι καλό από όλη αυτή την ιστορία..