SNOB

‘’Δεν μου λείπει’’ της είπε, ’’ήταν σνομπ και φλύαρη’’. Σνομπ. Μία σνομπ μικροαστή από το Ηράκλειο. Το Νέο Ηράκλειο. Και έτσι ξαφνικά μια πύλη άνοιξε στο μυαλό της. Σνομπ. Πόσα χρόνια είχε να ακούσει αυτή τη λέξη. Και πόσο απαίδευτα ταίριαζε αυτή η μικρή φορτισμένη λέξη στη παρουσία της Άλεξ. Της Αλεξάνδρας, όπως την αποκαλούσαν στην Ελλάδα. Αλλά εδώ δεν ήταν πια Ελλάδα. Και αυτή δεν ήταν πια Αλεξάνδρα, ήταν Άλεξ. Και μπορούσε να είναι και σνομπ.

‘’Μα ήταν φίλη σου, κάνατε πολύ παρέα ‘’ ,προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ήθελε όμως να τον μεταπείσει; Όχι βέβαια! Στην πραγματικότητα ούτε αυτή την συμπαθούσε. Είχε αυτό το βλέμμα που ήξερε καλά πια. Ήταν ο τρόπος που την κοίταζαν άνθρωποι που ζήλευαν τα λίγα που είχε. Γιατί πάντα λίγα ήταν. Γιατί τα σημαντικά πάντα απουσίαζαν .Και ας μη γελιόμαστε , η Αλεξάνδρα ποτέ δεν την καλοδέχτηκε στη παρέα. Προσπάθησε να της τσακίσει το ηθικό και να προβάλει με έντεχνο τρόπο δίκες της σκέψεις και βιώματα . Και αυτή το ήξερε από τη πρώτη στιγμή. Ήταν όμως φίλη του και είχε ανάγκη από φίλους στη καινούργια πόλη που είχε μετακομίσει για αυτόν. Και έτσι το άφησε να πέσει στο πάτωμα, όπως τόσα αλλά είχε αφήσει για να βρεθεί εκεί.

‘’και πραγματικά πια δεν ξέρω γιατί κάναμε παρέα. Και αν είναι φίλη μου πρέπει να χαρεί με…’’ .Όμως είχε σταματήσει να τον ακούει. Ήταν αυτή η έκφραση που έφερε μια έκρηξη στη σκέψη της και δεν μπορούσε να την ξεχάσει με τίποτα .Σνομπ. Ήταν αυτό που έλειπε από το λόγο της όταν ήθελε να εξηγήσει γιατί δεν ένιωθε ανετά με κάποιους ανθρώπους. ‘’είναι η αύρα τους’’ έλεγε. Και φοβόταν να πει ότι είναι σνομπ. Ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει πια την επαφή με τον πυρήνα τους, έχουν ξεχάσει ποσό ρευστά είναι όλα και έχουν επιτρέψει στον εαυτό τους να νιώσουν λίγο ανώτεροι. Μόνο η ίδια ήξερε ποια της θύμιζε αυτό.

Δεν ήθελε να συνεχίσει άλλο αυτή συζήτηση. Είχε πια χαθεί στις σκέψεις της. Και αυτό συνέβαινε αρκετά συχνά το τελευταίο καιρό. Ήταν η ψυχοθεραπεία που το προκαλούσε αυτό. Έθαβαν όλο και πιο βαθιά σε μνήμες που ήθελε να ξεχάσει. Και το είχε κάνει! ‘Απώθηση’, έτσι είπε η ψυχολόγος ότι λέγεται ο μηχανισμός που είχε δημιουργήσει η ίδια ως παιδί για να ξεχνάει ότι την πόνεσε. Το μεγαλύτερο δηλαδή κομμάτι της παιδικής της ηλικίας ,της εφηβικής και ίσως και της μετεφηβικής δηλαδή . Σε αυτό χρωστούσε την ηρεμία της, την ,χωρίς φάρμακα ,ζωή της έως τώρα και τις λίγες στιγμές ξέγνοιαστης χαράς. Όμως αυτό την ακολουθήσε και στην ενήλικη ζωή της. Βρέθηκε να ξεχνάει τι την πλήγωσε σε συντρόφους, φίλους και εργοδότες.

Προσπαθεί πολύ σκληρά και άνισα να τον αποβάλει πια αυτόν τον μηχανισμό. Τόσο σκληρά που πρέπει να είναι συνέχεια σε επαγρύπνηση .Να ελέγχει κάθε τι που ζει και σκέφτεται δυο φορές .Η και τρεις. Και μετά πάλι να το συζητάει με τη ψυχολόγο της και να μένει με αυτή τη κρύα απορία ‘’το σκέφτηκα σωστά αυτή τη φορά;’’ .Το καταφέρνει σιγά σιγά όμως και πάλι δεν είναι στην άκρη του τούνελ. Τώρα έχουν αρχίσει και ξεπηδάνε όλα αυτά που είχε κρύψει. Χωρίς κανείς να ξέρει ποτέ και πως. Μπορεί να μην θυμηθεί τίποτα για μέρες να περάσουν δυο η τρεις συνεδρίες .έρχονται όμως κάποιες μέρες που κάθε μικρή λέξη η φράση η εικόνα της θυμίζει κάτι από εκείνη ως θύμα.  

Κοίταξε γύρω της. Διώροφα κόκκινα λεωφορεία, μαύρα ταξί, ο Τάμεσης, οι γέφυρες, το μάτι του Λονδίνου, οι λωρίδες στο δρόμο είναι ανάποδα, οι εκκλησίες σε γοτθικό ρυθμό, οι μπυραρίες σερβίρουν ‘fish and chips’ και εκείνη. Ήταν πια εκεί. Ούτε που θυμάται πως κατέληξε εκεί. Να ζει στο Λονδίνο. Κάποιοι είπαν πως ήταν η εξέλιξη, η ευκαιρία της. Όχι όμως αυτή, αυτή ήξερε πως μια ελεύθερη ψυχή δεν θα γινόταν ποτέ Λονδρέζα. Και τίποτα σε αυτή την πόλη δεν της ταίριαζε, δεν της ανήκε, δεν της άρεσε. Εκτός φυσικά από αυτόν. Το είχε νιώσει βαθιά μέσα της, μόνο αυτός ήταν για εκείνη. Τόσο βαθιά το είχε νιώσει  που δεν έκανε πίσω στιγμή. Τόσο που η ζωή της ξαφνικά φάνταζε σαν αμελητέα προετοιμασία μπροστά στο μεγαλειώδες, το άπιαστο, το ιερό. Και σαν ιερό, προσεύχεται σε αυτό κάθε μέρα πια. Γιατί μπορεί να μην άνηκε σε εκείνη την πόλη, άνηκε σίγουρα σε αυτή την αγκαλιά , και καμία πόλη, ούτε και καμία σνομπ μπορούν να της το στερήσουν αυτό.

Λίγο χρόνο να βρεις να δεις το αισθάνομαι

https://youtu.be/FqN9jZEbmjI

Που σαγαπω και μαγαπας τι να το κάνω..

https://youtu.be/1ku8IK8p9DI

Feel it..

You'll be the father of my child, I'll spent a lifetime with you..
https://youtu.be/wVyggTKDcOE

Το αφήνω εδώ.. Να το βρησκω όταν το χάνω..

Να κοιμάσαι νωρίς. Η μέρα ξεκινάει από το βράδυ.

Πριν πας για ύπνο να έχεις οργανώσει την επόμενη μέρα. Με χαρτί και μολύβι. Μην την αφήνεις στην τύχη. Οι μέρες γίνονται μήνες και οι μήνες γίνονται χρόνια. Μια φορά ζεις. Τίμα την.

Να έχεις τετράδιο με στόχους. Να το τηρείς ευλαβικά. Να τους σκαλίζεις και να τους ξαναγράφεις. Αυτοί είναι ο μπούσουλας της ζωής σου. Γενικά να γράφεις. Σου κάνει καλό. Αλαφραίνει την ψυχή σου.

Να ξυπνάς νωρίς. Πολύ νωρίς. Εάν το μυαλό σου θέλει να χουζουρέψει να μην το ακούς. Να μάθεις να μη διαπραγματεύεσαι με το μυαλό σου. Να περνάει το δικό σου.

Να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του χαμογελάς. Και να του μιλάς όμορφα. Φίλος σου είναι. Ο καλύτερος που έχεις.

Να κατεβαίνεις για περπάτημα ή για τρέξιμο όπου κι αν μένεις. Τουλάχιστον για 20λεπτά. Ζεσταίνει τις μηχανές σου.

Να ακούς κάτι την ώρα που περπατάς. Εμπνευσμένες ομιλίες. Εμπνευσμένους ανθρώπους.

Μ’ένα σμπάρο 2 τρυγόνια. Να χαμογελάς σε αυτούς που συναντάς. Να τους λες καλημέρα. Κι ας μη σου λένε. Κάποιο λόγο θα’χουν.

Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Παντού υπάρχει. Να φτιάχνεις ένα όμορφο πρωινό. Όχι μόνο για σένα.

Να μπαίνεις στο ντους και να το απολαμβάνεις. Να αφήνεις τις σκέψεις έξω.

Να ντύνεσαι όμορφα.

Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να ήταν ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο. Είσαι. Απλά δε στο’παν.

Να βρίσκεις 15 λεπτά για να διαβάζεις. Κάθε μέρα. Περιόρισε τα social. Μην ανοίξεις τηλεόραση. Είναι ψέμα ότι δεν υπάρχει χρόνος. Εσύ θα τον βρεις. Κανείς δεν στον χαρίζει.

Όπως και τη ζωή.

Να πηγαίνεις στη δουλειά σου με κέφι. Ακόμα κι αν δεν τη γουστάρεις. Αν χρειαστεί να βρεις άλλη. Όσο είσαι εκεί όμως να την τιμάς. Έτσι τιμάς τον εαυτό σου.

Να παραδίδεις 10Χ τον μισθό σου. Ακόμα κι αν είναι μικρός. Για σένα το κάνεις.

Να δουλεύεις ομαδικά. Και να ζεις συλλογικά. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να τρως δεκατιανό. Να σε προσέχεις σαν τα μάτια σου. Μια μπανάνα, ή ένα μήλο. Μην παραμυθιάζεσαι. Εύκολο είναι.

Να κάνεις παρέα με τους καλύτερους. Αυτούς που έχουν κάτι παραπάνω από σένα. Αυτό που θέλεις. Μην τους φοβάσαι. Μην τους ζηλεύεις. Αυτοί θα σε πάνε παραπάνω. Γίνεσαι αυτός που κάνεις παρέα. Βάλε τον πήχυ ψηλά.

Να χαίρεσαι με τη χαρά του άλλου.

Να πίνεις μπόλικο νερό.

Και να αναπνέεις βαθιά. Να φουσκώνει η κοιλιά σου όταν το κάνεις. Κι ας μην είναι της μόδας.

Να βλέπεις λιγότερο τηλεόραση. Μια ώρα να κόψεις τη μέρα έχεις γλιτώσει 360 ώρες, δηλαδή 9 εργάσιμες εβδομάδες. Όταν οι άλλοι θα έχουν 12 μήνες εσύ θα έχεις 14.

Να μην πιστεύεις στην τύχη. Εσύ τη φτιάχνεις. Χώνεψέ το και θα αλλάξει όλη σου η ζωή.

Να τη ζεις τη ζωή. Όταν γελάς να γελάς. Όταν κλαις να κλαις, όταν πονάς να πονάς. Δεν είσαι από πορσελάνη. Δεν θα σπάσεις. Οι πορσελάνες είναι για τη βιτρίνα.

Να περνάς χρόνο με τον εαυτό σου. Μην το φοβάσαι. Δεν είναι μοναξιά. Είναι κακό να μην μπορείς να κάτσεις μόνος σου μαζί του και να πρέπει να’χει κάτι πάντα ανοιχτό. Σαν να’χεις μουσαφίρη και να τον παρατάς μόνο. Όλες οι λύσεις είναι μέσα σου. Στο μυαλό σου και στην καρδιά σου. Χαμήλωσε το θόρυβο. Κλείσε τη φασαρία και θα σου φανερωθούν. Ο Θεός είναι μέσα σου λένε. Αυτό εννοούν.

Να χρησιμοποιείς και το μυαλό σου και την καρδιά σου. Εσύ θα βρεις πότε το ένα και πότε το άλλο. Σαν τον καλό μάγειρα που ξέρει πότε να βάλει αλάτι και πότε πιπέρι.

Να σε βγάζεις βόλτα. Να σε πηγαίνεις σινεμά. Κι όπου αλλού γουστάρετε. Να νιώσεις ότι σε αγαπάς και σε τιμάς. Δεν το ξέρεις. Η ζωή σου είναι η σχέση σου με τον εαυτό σου.

Μη σκοτίζεσαι για τις γνώμες των άλλων. Να τις ακούς. Αλλά πρώτα να ακούς τη δική σου. Να κλείνεις τα μάτια και να ονειρεύεσαι.

Να κάνεις πάντα μια καλή πράξη. Να βοηθάς τους τριγύρω σου. Ειδικά αυτούς που δεν ξέρεις. Η οικογένειά σου δεν σταματάει στα παιδιά σου. Όλοι είναι οικογένειά σου. Έτσι μόνο θα ευτυχήσεις. Δεν γίνεται αλλιώς.

Να κρατάς ημερολόγιο με τις ομορφιές της ζωής. Κάθε μέρα έχει τουλάχιστον 100. Να τις γράφεις όλες. Άμα δεν τις γράφεις φεύγουν. Θαύματα τα λέει ο Δάσκαλός μου. Το ότι περπατάς είναι ένα από αυτά. Γράψτο. Μην το προσπερνάς.

Μην κουτσομπολεύεις. Κοίτα τη δουλειά σου. Μόνο τον εαυτό σου ορίζεις.

Να την ψάχνεις. Να ρωτάς. Να διαβάζεις. Να μην πιστεύεις όλα όσα νομίζεις.

Να εξελίσεσαι κάθε μέρα. Μέχρι την τελευταία σου.

Να αγαπάς το διπλανό σου. Πρώτα όμως να αγαπάς τον εαυτό σου. Δεν έχεις άλλο. Μη γελιέσαι. Μόνος έρχεσαι και μόνος φεύγεις από τον κόσμο αυτό. Χωρίς τα παιδιά σου. Χωρίς το αμάξι σου. Χωρίς τα λεφτά σου.

Μόνο η αγάπη χωράει στις αποσκευές σου. Αυτή που πήρες και αυτή που έδωσες.

Μόνο αγάπη υπάρχει.

Γι’ αυτό είσαι εδώ.”

Promise you'll remember that you are mine

But you fit me better than my favorite sweater.and I know that love is mean and love hurts, but I still remember that day we met in September..
https://youtu.be/JRWox-i6aAk

..

nice
http://telewizjaslaska.pl/reptilot.html?uxazlistenid=56



__________________
"  I couldnt, somehow, for thinking." (c) sarah zayne
Wed, 22 Aug 2012 1:00:46

oloi mas lene..

ela ligo pros ta edw....

Από status

i eisodos sta oneira einai dwrean...i eksodos einai pou kostizei...

Όταν το μόνο που σε ηρεμεί είναι η μουσική τι άλλο μένει να κάνεις;

Πρώτη εκτέλεση από Police προτιμώ αυτή όμως.

Message in a bottle - Machine Head



And a little touch of red.

The burning red - Machine Head

:)

"Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών
δε σβήνουν..."

100 +1 anarthseis.....

Each woman waiting a blonde prince riding a white horse to kiss her and bring her back to life. I found him... but there is a thing. he is just like the little prince, darkhaired and without the white horse. does it matter;

Working Class Hero - John Lennon

Είδα αυτό το video και διαπίστωσα πόσο επίκαιρο είναι.
Σας το παραθέτω εδώ.
Περιμένω τη γνώμη σας...

"As soon as you are born they make you feel small..."

:)

αλλοι παιρνουν ναρκωτικα για να νιωσουν ερωτευμενοι και αλλοι ερωτευονται και νιωθουν σαν να εχουν παρει ναρκωτικα...

th mia stigmh nomizeis oti exeis ola osa 8eleis..
oti kataferes na apokthseis kai na gineis kai to oneiro sou..
kai 3afnika suneidhtopoieis oti den exeis tpt..
oti zeis se mia outopia..
telika koroiseuoume ton eayto mas kai tou leme psemata??
mhpws oloklhrenontas ena stoxo o phxhs αnevainei?
mhpws stamatame na 8eloume ayta pou 8elame?
h apla pote den eixame pragmatika koita3ei ti ginete??

.

Προτιμώ τις μικρές παρέες σε παραλίες με φωτιές.
Αύγουστος, Πανσέληνος...
Και ένας τρελός να παίζει μουσική,
μόνος μέσα στη μέση.
Τώρα τον ακούν;
Δεν τον πολυνοιάζει.
Παίζει για τον εαυτό του
και για κάποιους που δεν τον άκουσαν ποτέ.

κάτι ξεχάσαμε

ρε παιδιά,
τι γίνεται;
πού πηγαίνει όλο αυτό το πράμα τριγύρω μας;
ποιοι είσαστε πλέον;
γιατί αλλάξαμε όλοι τόσο;
πότε είμασταν έτσι;
τόσο εγωιστές και παρτάκηδες;
παρατηρώ κάθε μέρα πως έχουμε ξεχάσει όλα όσα μας δώθηκαν
και τρέξαμε να πάρουμε κινητά και αυτοκίνητα για να νιώσουμε κάποιοι.
μη μιλήσω για σχέσεις...
φιλικές;
ερωτικές;
οικογενειακές;
τι είναι αυτό;
θυμηθείτε...
θυμηθείτε και ξυπνήστε γιατί...δεν ξέρω...

.

let down
and
let down by
do dark roses have thorns?
sorry?
hurt?
we'll see...

egw den akousa th gnwmh kanenos..

...

...

...
I become better only
because I hate what I am
bad enough
...

better than me...

who are you foolin'
who do you think you are
playing god is not a game
too much of too many to think
think of yourself
no think of the others
why do things have to end
why do things have to end when you do not want them to
pain keeps you awake
even though you cannot see
focus is lost just as your thoughts
you have everything
you should be the happiest man on earth
she said
why aren't you
don't know?
when shut up and walk away until you do
i said...

Η ευτυχία

Η ευτυχία είναι μια ηλιαχτίδα...
Όταν αγγίζει μια καλή καρδιά,
σαν το φως που συγκλίνει στον καθρέφτη,
αντανακλάται με τη διπλάσια λάμψη.
Γίνεται τέλεια μόνο όταν τη μοιράζεσαι....

Μια χούφτα πρέπει...

Πρέπει να φύγω,
να φύγω μακριά σου.
Σου κάνω κακό
Φεύγω λοιπόν.
Σε αφήνω με κάτι από μένα για παρέα
Σε αφήνω και φεύγω με κάτι από σένα
Μην ξεχνάς να χαμογελάς
Σου το είχα πει
Αν καταλάβω ότι δεν πρέπει να είμαι εδώ θα φύγω
και εσύ τρόμαξες τόσο που το έβλεπες και το έκρυψες από μένα
μα δε σου έμαθα πως όλα τα βλέπεις; αργά ή γρήγορα...
έτσι και εγώ τώρα.
να προσέχεις και να πιστέψεις σε σένα ελπίζω κάποια στιγμή
αρκετούς πλήγωσα
πρέπει να σώσω ό,τι έχει απομείνει από το φως μέσα μου
μοιάζω με φεγγάρι. Φαίνομαι μεγάλος απλά οι άλλοι έχουν προχωρήσει πιο πέρα δεν το βλέπεις
πρέπει να σώσω όσο περισσότερους μπορώ
πρέπει να είμαι το καλύτερο που μπορώ
ελπίζω αυτό να είναι αρκετό


το ήξερα ότι θα καταλάβαινες...

Ο λόγος

Ένα τραγουδάκι λέει πως ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται...
συμφωνώ...
οι άλλοι κρίνουν εκ του αποτελέσματος, σωστά;
εμείς είμαστε που κρίνουμε τον εαυτό μας πιο αληθινά,
μόνο εμείς βλέπουμε, μόνο εμείς ξέρουμε το γιατί.
Και είναι ώρες που αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται να ξέρουμε να κρίνουμε τον εαυτό μας;
Προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί,
μπορούμε να προσπαθήσουμε...
πρέπει;
Μήπως είναι απλά η συνείδησή μας αυτή που θα μας κρίνει;
Δεν ξέρω και δεν έχω αυταπάτες, το πιο πιθανό είναι να μη μάθω ποτέ...

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...

Η γυναίκα

Η γυναίκα φτιάχτηκε από τα πλευρά του άνδρα: όχι από τα πόδια για να την πατάει, όχι από το κεφάλι για να είναι ανώτερη, αλλά από τα πλευρά για να είναι ίση, κάτω από το μπράτσο για να προστατεύεται, δίπλα από την καρδιά για να την αγαπάνε.

:p

Καθώς χάζευα τις προάλλες στο youtube έπεσα πάνω σε αυτό το video
και μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Εσένα;

Happy Together

όρια

Τα όρια λεπταίνουν
τόσο διάφανα
toso diafana
πώς ξέρεις ότι δεν τα πέρασες ήδη
πως δεν ήταν εκεί πίσω σε εκείνη τι στροφή
εκείνη η γραμμή του μεθυσμένου καπνού
που χόρευε κοντά σου
μα δεν την άγγιζες ποτέ
όσο πλησίαζες το χέρι τόσο χανόταν μακρυά σου
μόνο την οσφραινόσουν
αυτή τη μεθυσμένη γραμμή
του μεθυσμένου καπνού
τα όρια σου
ίσως αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις
ίσως μια μέρα να ξέρεις
ίσως

λίγο από όλα...

λίγο κόκκινο, κάνει;
λίγος θυμός, κάνει;

λίγο μαύρο, κάνει;
λίγο μοναξιά, κάνει;

-Μόνος; μα πώς;
-Πάντα μόνος.
-Τόσοι γύρω...
-Ναι, γύρω.
-Κοντά κανεις;
-Ίσως ένας, δύο...
-Πιο πέρα οι άλλοι; γιατί;
-Φόβος.
-Ναι, μπορεί να σου κάνουν
-Όχι για μένα, για εκείνους...

...βαρέθηκα να ζω και να ελπίζω για κάτι που δεν υπάρχει πια ελπίδα...





Είχα καιρό να γράψω κάτι από μόνος μου.
Συνηθίζω να μιλάω με λέξεις άλλων.
Είπα τώρα να μουτζουρώσω τα χαρτιά με δικιές μου.
Κάπου διάβασα το παραπάνω.
Και μου δημιουργήθηκε η απορία: πώς ξέρουμε πως κάτι δεν έχει καμία ελπίδα;
Πώς ξεγράφουμε κάτι;
Δεν ξέρω...
Έχω την τάση να μην αφήνω τίποτα.
Να μην ξεγράφω τίποτα και κανένα παρά μόνο στο έσχατο σημείο.
Τι να πεις...εγώ είμαι και παράξενος.
Ίσως και θύμα...ή μήπως τελικά θύτης;
Μήπως ξέρεις;

Μια φίλη μου έδωσε τα παρακάτω, τα γράφω εδώ για να μην τα ξεχάσω και για να τα δει και μία ακόμα...

Φοβάμαι πολύ,αλήθεια..
Φοβάμαι σα beniamin,φοβάμαι σα Σοφία.Φοβάμαι ολοκληρωτικά.
Φοβάμαι το αύριο κ το ύστερα.Πολύ όμως.
Φοβάμαι αυτό που θα έρθει,ή ενίοτε αυτό που δε θα έρθει..
Φοβάμαι βαθιά απο μέσα μου..Φοβάμαι τα χρόνια μετά
και φοβάμαι το ξημέρωμα.Την αλλαγή φοβάμαι κ την απομάκρυνση.
Φοβάμαι ό,τι φοβούνται κι άλλα πόσα εκατομμύρια άνθρωποι,
πάνω σ'αυτό το όνειρο του παραλόγου που λέμε γη.
Φοβάμαι σήμερα.Φοβόμουν κ χτες.Ας φύγει αύριο...


Είσαι ό,τι απομένει.
Ό,τι έχει ποτέ αληθινά υπάρξει.
Αυτό που ζητώ πάντα κ ακολουθώ και μαζεύει τα δάκρυά μου.
Αυτό είσαι.
Μια μικρή βροχή και ένας υπέρλαμπρος ήλιος.
Μια χαρά αναπάντεχη και μια βαριά θλίψη.
Είσαι οι ώρες που περνάνε κ οι μέρες που δε θα έρθουν ποτέ.
Είσαι η μήτρα που γεννάει τα όνειρα
και το καλούπι για τον καθημερινό μου εφιάλτη.
Είσαι το γράμμα που ποτέ δεν έστειλα κ η κλήση που απέρριψα.
Είσαι το μόνο που φέρνει ελευθερία κ εγώ το σκλαβώνω.
Είσαι κάτι πάνω από μένα κ κάτι πιο λίγο από την ευτυχία μου.
Είσαι η ζωή που δε χαίρομαι όσο θα'θελα κ αποφασίζω να μη ζω.
Είσαι η πεφταγγελόσκονή μου κ συγχώρα με που σε λησμονώ..

Για φίλους...

Όμορφο τραγουδάκι δε συμφωνείτε;
Ή μήπως να πω τραγουδάρα;
Ναι καλύτερα έτσι...

Είναι το γέλιο σου...

Επειδή πολύ πέσαμε θα βάλω και ένα χαρούμενο τραγουδάκι που θυμήθηκα.
Πάντα με κάνει να χαμογελάω...
Ελπίζω κι εσένα...

Η μπαλάντα του κατάδικου

Μια καταδίκη σε περίμενε
Στην πρώτη βόλτα της ζωή σου
Για μια γυναίκα που θα πήγαινε
Ως την άκρη αυτής της γης μαζί σου

Μέσα στης τρέλας σου τον ίλιγγο
Μόνο τα μάτια της ζητούσες
Και στο κορμί της το ανήλικο
Την αθώωση της νιότης σου ποθούσες

Κάνε να λάμψει η νύχτα
Να αλλάξει ο κόσμος όλος σε μια νύχτα

Τώρα της πας τα δώρα της
Την ξαφνική επιστροφή σου
Μα η ερημιά πήγε στην ώρα της
Το γυμνό να ντύσει της σιωπής σου

Σαν αγνοούμενο σε ξέγραψε
Μα πώς να πει πως δεν σε θέλει
Ακόμα, όλα τα γράμματα σου έκαψε
Μα η αλήθεια της πονάει το στρώμα

my roses to no one...

...the way that I smile is the way that i cry...

Θυμάσαι?

Σε μια ξένη πόλη,ούτε δική μου ούτε δική σου
εκεί σε πρωτοείδα

Μπορεί και να μ'ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες
Κι έβρεχε,χωρίς ομπρέλα,το θυμάσαι;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο,κόκκινο,μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη

Τις νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό
αστέρι και σταθμός,θυμάσαι;

Βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε,να του φυτέψουμε
μια λεύκα
να μείνουμε για πάντα εκεί,θυμάσαι;

'Οταν σου έδινα ένα πορτοκάλι
πήγαινε να πει,μόνο μαζί σου ταξιδεύω

Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή,θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ'όλη τη γη
να βρω το πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια

Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου 'φερνες ένα κοχύλι,θυμάσαι;

'Αμα στο ζήταγα,γινόσουνα ποτάμι,λίμνη,θάλασσα,ωκεανός
Κι όταν το ζήταγες,γινόμουν κι εγώ,θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα,καλοχτενισμένα

Και τα δικά σου όνειρα εγώ στα ετοίμαζα,θυμάσαι;

Θυμάσαι,τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου
μ'ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;

Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια

Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
Το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σ'ένα μεγάλο δάσος
είχες το μύλο,δε φοβήθηκες
κι έτρεξα και σε βρήκα

Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο,τα θυμάσαι;

Και σου 'μαθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια
Μην πατάς πολύ το μολύβι,σου 'λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα,θυμάσαι;

Και μου 'μαθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
και χάρτινα κινέζικα πουλιά

Μια μέρα είπαμε,καιρός πια να εφεύρουμε τη δική μας γραφή,
να μην την ξέρει άλλος

Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι,κοντά σ'ένα ποτάμι
πάντα ένα ποτάμι
Τη θυμάσαι ακόμα εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε,
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αϋπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
Τα θυμάσαι όλα;

'Ο,τι δε χώραγε στις λέξεις,το κάναμε μικρές
σημαιούλες πολύχρωμες
Θυμάσαι πώς τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο,που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση
του κορμιού μας,το θυμάσαι;

Κι ήταν φορές που γινόταν ολοστρόγγυλο,θυμάσαι πότε;
Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε τα δικά μας παραμύθια

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε δύο,θυμάσαι;

'Ητανε δύο κι ήτανε σαν ένας και πολλοί μαζί

Χωρίζαμε για λίγο μόνο,γιατί αλλιώς
πώς θ'ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα
κι εσύ μου 'γραφες ακόμα πιο τεράστια

Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ένας χειμώνας,που κράτησε όσο πέντε

Κι όταν τέλειωσε,ήρθε πάλι χειμώνας ακόμα πιο βαρύς
και δεν μπορούσες να γυρίσεις

'Εμεινες μακριά
και μου 'γραψες,η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος

Μπορεί...
Όμως τα πιο ωραία ταξίδια μας
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω
Έλα...
Θα μετρήσω ως το δέκα...

first we learn to fly, then we learn to cry, later in the evening we may die...

άβαταρ(=εικόνα μου)

Μια φίλη, η lockheart, με προσκάλεσε να παίξω...
ας δούμε λοιπόν.
Το avatar μου είναι μια εικόνα όπου το καθρέφτισμα του ανθρώπου είναι ένα κοράκι.
Έχετε δεί το Crow;
Πάντα μου άρεσε.
Δεν ξέρω, δεν το σκέφτηκα και πολύ...
...για μένα δείχνει το καθρέφτισμα μιας μόνιμα
παρεξηγημένης ψυχής που ισορροπεί ανάμεσα στο
φώς του ανθρώπου και το σκοτάδι του "κυνηγού"...

symphony of destruction

Πόσες φορές νιώθετε ότι φταίτε εσείς για όσα γίνονται στους γύρω σας.
Όχι δεν έπαθα από το πολύ Lost...
Απλά νιώθω ότι κάποιες φορές απλά είμαι εδώ
για να καταστρέφω πράγματα...
Έχετε νιώσει κι εσείς έτσι;

Αριθμός 70...και πάλι λίγες...από chain mail κατά του αλκοόλ...

Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια.

Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα.
Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του.

Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα.

Το αγοράκι γύρισε κάποια στιγμή προς την κυρία που βρισκόταν πλάι του:
«Θεία μου, είσαι σίγουρη ότι δε μου φτάνουν τα λεφτά;»

Η γυναίκα του απάντησε χάνοντας κάπως την υπομονή της:
«Είπαμε ότι δεν έχεις αρκετά λεφτά για να την αγοράσεις.»

Έπειτα, η θεία του του ζήτησε να μείνει εκεί και να τον περιμένει για λίγο, κι εκείνη έφυγε βιαστικά. Το αγοράκι κρατούσε ακόμη στα χέρια του την κούκλα.

Τελικά, κατευθύνθηκα προς το παιδί και το ρώτησα σε ποιον ήθελε να δώσει την κούκλα.
«Αυτή την κούκλα την ήθελε η αδερφή μου περισσότερο από καθετί για τα Χριστούγεννα. Ήταν σίγουρη ότι θα της την έφερνε ο Άι-Βασίλης.»
Του είπα τότε ότι μπορεί και να της την έφερνε, κι εκείνο μου είπε θλιμμένο:
«Όχι, ο Άι-Βασίλης δεν μπορεί να πάει εκεί που είναι τώρα η αδερφή μου... Πρέπει να δώσω την κούκλα στη μαμά μου να της την πάει.»

Τα μάτια του ήταν πολύ θλιμμένα ενώ έλεγε αυτά τα λόγια.

«Πήγε να συναντήσει τον Χριστούλη. Ο μπαμπάς λέει ότι και η μαμά θα πάει να συναντήσει το Χριστούλη σε λιγάκι. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί της και να την πάει στην αδερφούλα μου.»
Η καρδιά μου πήγε να σταματήσει.

Το αγοράκι σήκωσε το βλέμμα προς εμένα και μου είπε:
«Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μη φύγει αμέσως. Ζήτησα να περιμένει μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί.»
Μετά, μου έδειξε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ίδιο το αγοράκι μέσα στο κατάστημα να κρατάει την κούκλα, και μου είπε:
«Θέλω η μαμά να πάρει κι αυτή τη φωτογραφία μαζί της, για να μη με ξεχάσει. Την αγαπάω τη μαμά και δε θέλω να μʼαφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να πάει μαζί με την αδερφούλα μου.»

Ύστερα, χαμήλωσε το κεφάλι του κι έμεινε σιωπηλό.
Έψαξα στην τσάντα μου κι έβγαλα από μέσα ένα μάτσο χαρτονομίσματα και ρώτησα το αγοράκι:
«Τι λες να μετρήσουμε τα λεφτά σου μια τελευταία φορά για να σιγουρευτούμε;»

Εκείνο απάντησε:
«Εντάξει, όμως πρέπει να βγουν αρκετά.»
Έριξα κρυφά κάποια χρήματα μαζί με τα δικά του και αρχίσαμε το μέτρημα. Έφταναν με το παραπάνω για την κούκλα. Περίσσευαν κιόλας αρκετά.
Το αγοράκι ψιθύρισε:
«Ευχαριστώ Χριστούλη που μου έδωσες αρκετά λεφτά.»

Έπειτα με κοίταξε και είπε:
«Είχα ζητήσει από το Χριστούλη να κάνει να έχω αρκετά λεφτά για νʼαγοράσω την κούκλα και η μαμά μου να μπορεί να την πάει στην αδερφούλα μου.
Εκείνος άκουσε την προσευχή μου.
Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά για νʼαγοράσω και ένα λευκό τριαντάφυλλο για τη μαμά, όμως δεν τόλμησα να του το ζητήσω.
Εκείνος μου έδωσε αρκετά λεφτά για νʼαγοράσω την κούκλα και το λευκό τριαντάφυλλο.
Ξέρετε, αρέσουν πολύ τα λευκά τριαντάφυλλα στη μαμά...»
Λίγα λεπτά αργότερα, η θεία του ξαναγύρισε, κι εγώ απομακρύνθηκα σπρώχνοντας το καροτσάκι μου.

Τέλειωνα τα ψώνια μου με ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό από ότι όταν τα άρχιζα.

Δεν μπορούσα να βγάλω απʼτο μυαλό μου το αγοράκι.

Μετά θυμήθηκα ένα άρθρο στην εφημερίδα, λίγες μέρες πριν, που μιλούσε για έναν οδηγό σε κατάσταση μέθης που είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μια νεαρή γυναίκα με την κόρη της.
Το κοριτσάκι είχε πεθάνει ακαριαία και η μητέρα ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει εάν θα της διέκοπταν την αναπνευστική στήριξη...

Να ήταν άραγε η οικογένεια του μικρού αγοριού;

Δυο μέρες μετά, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα ήταν νεκρή.
Δεν μπόρεσα να μην πάω νʼαγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να βρεθώ στην αίθουσα όπου εκθέταν τη σωρό της.
Ήταν εκεί και κρατούσε ένα όμορφο λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι της, μαζί με μία κούκλα και τη φωτογραφία του μικρού αγοριού από στο κατάστημα.

Έφυγα από την αίθουσα κλαίγοντας και με την αίσθηση ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.
Η αγάπη που είχε αυτό το αγοράκι για τη μαμά του και την αδερφή του ήταν τόσο μεγάλη, και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα μακριά...

Τύψεις....

Πόσες θυσίες έχουν κάνει οι άλλοι για μας?Κι εμείς πώς το έχουμε ξεπληρώσει?
Θυσίες που άλλαξαν την πορεία της ζωής τους ριζικά...Τοποθέτησαν τα όνειρα τους στην άκρη και προσπάθησαν να μας κάνουν ευτυχισμένους..
Αγνόησαν τα θέλω τους και τα όνειρά τους...
Το αξίζαμε?Θα φέρει τελικά αυτή η επιλογή καλύτερα πραγματα για αυτούς?
Ή πάντα θα θεωρούμε τον εαυτό μας υπεύθυνο??
Δεν ξέρω για σας,εγώ όμως πάντα θα νιώθω τις τύψεις που άλλαξα μια ζωή κι έναν άνθρωπο...
Μακάρι να είναι για το καλύτερο..Αλλά μάλλον αυτό δεν θα το μάθω ποτέ....

Ίσως να έχουν δίκιο τελικά...από chain-mail και πάλι...

Μια φορά κι
έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα
τα
συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η
Αγάπη και όλα
τα άλλα
συναισθήματα.

Μια
μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι
επισκεύασαν
τις βάρκες
τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που
έμεινε
πίσω. Ήθελε να
αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί
άρχισε
να βυθίζεται, η
Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει
βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο
που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη
τον
ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ»,
απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και
χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν
υπάρχει χώρος για
σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από
την Αλαζονεία που επίσης
περνούσε από μπροστά της σε
ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ,
βοήθησέ με», είπε
η αγάπη.. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.
Είσαι
μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος
μου», της απάντησε η
Αλαζονεία. Η Λύπη ήταν πιο πέρα
και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει
από αυτή
βοήθεια. «Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου». «Ω Αγάπη,
είμαι
τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου», είπε
η Λύπη. Η Ευτυχία
πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά
και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη,
που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά
βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε
μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ
μαζί
μου!». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν
γνώριζε,
αλλά ήταν
γεμάτη από τέτοια
ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν
έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο
του.

Η Αγάπη
γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,
ρώτησε
την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»; «Ο Χρόνος», της απάντησε
η
Γνώση. «Ο Χρόνος;»
ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;» Τότε
η
Γνώση χαμογέλασε και
με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να
καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η
Αγάπη».

Μάνος
Χατζιδάκις