.

Προτιμώ τις μικρές παρέες σε παραλίες με φωτιές.
Αύγουστος, Πανσέληνος...
Και ένας τρελός να παίζει μουσική,
μόνος μέσα στη μέση.
Τώρα τον ακούν;
Δεν τον πολυνοιάζει.
Παίζει για τον εαυτό του
και για κάποιους που δεν τον άκουσαν ποτέ.

κάτι ξεχάσαμε

ρε παιδιά,
τι γίνεται;
πού πηγαίνει όλο αυτό το πράμα τριγύρω μας;
ποιοι είσαστε πλέον;
γιατί αλλάξαμε όλοι τόσο;
πότε είμασταν έτσι;
τόσο εγωιστές και παρτάκηδες;
παρατηρώ κάθε μέρα πως έχουμε ξεχάσει όλα όσα μας δώθηκαν
και τρέξαμε να πάρουμε κινητά και αυτοκίνητα για να νιώσουμε κάποιοι.
μη μιλήσω για σχέσεις...
φιλικές;
ερωτικές;
οικογενειακές;
τι είναι αυτό;
θυμηθείτε...
θυμηθείτε και ξυπνήστε γιατί...δεν ξέρω...

.

let down
and
let down by
do dark roses have thorns?
sorry?
hurt?
we'll see...

egw den akousa th gnwmh kanenos..

...

...

...
I become better only
because I hate what I am
bad enough
...

better than me...

who are you foolin'
who do you think you are
playing god is not a game
too much of too many to think
think of yourself
no think of the others
why do things have to end
why do things have to end when you do not want them to
pain keeps you awake
even though you cannot see
focus is lost just as your thoughts
you have everything
you should be the happiest man on earth
she said
why aren't you
don't know?
when shut up and walk away until you do
i said...

Η ευτυχία

Η ευτυχία είναι μια ηλιαχτίδα...
Όταν αγγίζει μια καλή καρδιά,
σαν το φως που συγκλίνει στον καθρέφτη,
αντανακλάται με τη διπλάσια λάμψη.
Γίνεται τέλεια μόνο όταν τη μοιράζεσαι....

Μια χούφτα πρέπει...

Πρέπει να φύγω,
να φύγω μακριά σου.
Σου κάνω κακό
Φεύγω λοιπόν.
Σε αφήνω με κάτι από μένα για παρέα
Σε αφήνω και φεύγω με κάτι από σένα
Μην ξεχνάς να χαμογελάς
Σου το είχα πει
Αν καταλάβω ότι δεν πρέπει να είμαι εδώ θα φύγω
και εσύ τρόμαξες τόσο που το έβλεπες και το έκρυψες από μένα
μα δε σου έμαθα πως όλα τα βλέπεις; αργά ή γρήγορα...
έτσι και εγώ τώρα.
να προσέχεις και να πιστέψεις σε σένα ελπίζω κάποια στιγμή
αρκετούς πλήγωσα
πρέπει να σώσω ό,τι έχει απομείνει από το φως μέσα μου
μοιάζω με φεγγάρι. Φαίνομαι μεγάλος απλά οι άλλοι έχουν προχωρήσει πιο πέρα δεν το βλέπεις
πρέπει να σώσω όσο περισσότερους μπορώ
πρέπει να είμαι το καλύτερο που μπορώ
ελπίζω αυτό να είναι αρκετό


το ήξερα ότι θα καταλάβαινες...

Ο λόγος

Ένα τραγουδάκι λέει πως ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται...
συμφωνώ...
οι άλλοι κρίνουν εκ του αποτελέσματος, σωστά;
εμείς είμαστε που κρίνουμε τον εαυτό μας πιο αληθινά,
μόνο εμείς βλέπουμε, μόνο εμείς ξέρουμε το γιατί.
Και είναι ώρες που αναρωτιέμαι: Πώς γίνεται να ξέρουμε να κρίνουμε τον εαυτό μας;
Προφανώς δεν μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί,
μπορούμε να προσπαθήσουμε...
πρέπει;
Μήπως είναι απλά η συνείδησή μας αυτή που θα μας κρίνει;
Δεν ξέρω και δεν έχω αυταπάτες, το πιο πιθανό είναι να μη μάθω ποτέ...

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...

Η γυναίκα

Η γυναίκα φτιάχτηκε από τα πλευρά του άνδρα: όχι από τα πόδια για να την πατάει, όχι από το κεφάλι για να είναι ανώτερη, αλλά από τα πλευρά για να είναι ίση, κάτω από το μπράτσο για να προστατεύεται, δίπλα από την καρδιά για να την αγαπάνε.

:p

Καθώς χάζευα τις προάλλες στο youtube έπεσα πάνω σε αυτό το video
και μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Εσένα;

Happy Together

όρια

Τα όρια λεπταίνουν
τόσο διάφανα
toso diafana
πώς ξέρεις ότι δεν τα πέρασες ήδη
πως δεν ήταν εκεί πίσω σε εκείνη τι στροφή
εκείνη η γραμμή του μεθυσμένου καπνού
που χόρευε κοντά σου
μα δεν την άγγιζες ποτέ
όσο πλησίαζες το χέρι τόσο χανόταν μακρυά σου
μόνο την οσφραινόσουν
αυτή τη μεθυσμένη γραμμή
του μεθυσμένου καπνού
τα όρια σου
ίσως αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις
ίσως μια μέρα να ξέρεις
ίσως

λίγο από όλα...

λίγο κόκκινο, κάνει;
λίγος θυμός, κάνει;

λίγο μαύρο, κάνει;
λίγο μοναξιά, κάνει;

-Μόνος; μα πώς;
-Πάντα μόνος.
-Τόσοι γύρω...
-Ναι, γύρω.
-Κοντά κανεις;
-Ίσως ένας, δύο...
-Πιο πέρα οι άλλοι; γιατί;
-Φόβος.
-Ναι, μπορεί να σου κάνουν
-Όχι για μένα, για εκείνους...

...βαρέθηκα να ζω και να ελπίζω για κάτι που δεν υπάρχει πια ελπίδα...





Είχα καιρό να γράψω κάτι από μόνος μου.
Συνηθίζω να μιλάω με λέξεις άλλων.
Είπα τώρα να μουτζουρώσω τα χαρτιά με δικιές μου.
Κάπου διάβασα το παραπάνω.
Και μου δημιουργήθηκε η απορία: πώς ξέρουμε πως κάτι δεν έχει καμία ελπίδα;
Πώς ξεγράφουμε κάτι;
Δεν ξέρω...
Έχω την τάση να μην αφήνω τίποτα.
Να μην ξεγράφω τίποτα και κανένα παρά μόνο στο έσχατο σημείο.
Τι να πεις...εγώ είμαι και παράξενος.
Ίσως και θύμα...ή μήπως τελικά θύτης;
Μήπως ξέρεις;

Μια φίλη μου έδωσε τα παρακάτω, τα γράφω εδώ για να μην τα ξεχάσω και για να τα δει και μία ακόμα...

Φοβάμαι πολύ,αλήθεια..
Φοβάμαι σα beniamin,φοβάμαι σα Σοφία.Φοβάμαι ολοκληρωτικά.
Φοβάμαι το αύριο κ το ύστερα.Πολύ όμως.
Φοβάμαι αυτό που θα έρθει,ή ενίοτε αυτό που δε θα έρθει..
Φοβάμαι βαθιά απο μέσα μου..Φοβάμαι τα χρόνια μετά
και φοβάμαι το ξημέρωμα.Την αλλαγή φοβάμαι κ την απομάκρυνση.
Φοβάμαι ό,τι φοβούνται κι άλλα πόσα εκατομμύρια άνθρωποι,
πάνω σ'αυτό το όνειρο του παραλόγου που λέμε γη.
Φοβάμαι σήμερα.Φοβόμουν κ χτες.Ας φύγει αύριο...


Είσαι ό,τι απομένει.
Ό,τι έχει ποτέ αληθινά υπάρξει.
Αυτό που ζητώ πάντα κ ακολουθώ και μαζεύει τα δάκρυά μου.
Αυτό είσαι.
Μια μικρή βροχή και ένας υπέρλαμπρος ήλιος.
Μια χαρά αναπάντεχη και μια βαριά θλίψη.
Είσαι οι ώρες που περνάνε κ οι μέρες που δε θα έρθουν ποτέ.
Είσαι η μήτρα που γεννάει τα όνειρα
και το καλούπι για τον καθημερινό μου εφιάλτη.
Είσαι το γράμμα που ποτέ δεν έστειλα κ η κλήση που απέρριψα.
Είσαι το μόνο που φέρνει ελευθερία κ εγώ το σκλαβώνω.
Είσαι κάτι πάνω από μένα κ κάτι πιο λίγο από την ευτυχία μου.
Είσαι η ζωή που δε χαίρομαι όσο θα'θελα κ αποφασίζω να μη ζω.
Είσαι η πεφταγγελόσκονή μου κ συγχώρα με που σε λησμονώ..

Για φίλους...

Όμορφο τραγουδάκι δε συμφωνείτε;
Ή μήπως να πω τραγουδάρα;
Ναι καλύτερα έτσι...

Είναι το γέλιο σου...

Επειδή πολύ πέσαμε θα βάλω και ένα χαρούμενο τραγουδάκι που θυμήθηκα.
Πάντα με κάνει να χαμογελάω...
Ελπίζω κι εσένα...

Η μπαλάντα του κατάδικου

Μια καταδίκη σε περίμενε
Στην πρώτη βόλτα της ζωή σου
Για μια γυναίκα που θα πήγαινε
Ως την άκρη αυτής της γης μαζί σου

Μέσα στης τρέλας σου τον ίλιγγο
Μόνο τα μάτια της ζητούσες
Και στο κορμί της το ανήλικο
Την αθώωση της νιότης σου ποθούσες

Κάνε να λάμψει η νύχτα
Να αλλάξει ο κόσμος όλος σε μια νύχτα

Τώρα της πας τα δώρα της
Την ξαφνική επιστροφή σου
Μα η ερημιά πήγε στην ώρα της
Το γυμνό να ντύσει της σιωπής σου

Σαν αγνοούμενο σε ξέγραψε
Μα πώς να πει πως δεν σε θέλει
Ακόμα, όλα τα γράμματα σου έκαψε
Μα η αλήθεια της πονάει το στρώμα

my roses to no one...

...the way that I smile is the way that i cry...

Θυμάσαι?

Σε μια ξένη πόλη,ούτε δική μου ούτε δική σου
εκεί σε πρωτοείδα

Μπορεί και να μ'ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες
Κι έβρεχε,χωρίς ομπρέλα,το θυμάσαι;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο,κόκκινο,μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη

Τις νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό
αστέρι και σταθμός,θυμάσαι;

Βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε,να του φυτέψουμε
μια λεύκα
να μείνουμε για πάντα εκεί,θυμάσαι;

'Οταν σου έδινα ένα πορτοκάλι
πήγαινε να πει,μόνο μαζί σου ταξιδεύω

Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή,θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ'όλη τη γη
να βρω το πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια

Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου 'φερνες ένα κοχύλι,θυμάσαι;

'Αμα στο ζήταγα,γινόσουνα ποτάμι,λίμνη,θάλασσα,ωκεανός
Κι όταν το ζήταγες,γινόμουν κι εγώ,θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα,καλοχτενισμένα

Και τα δικά σου όνειρα εγώ στα ετοίμαζα,θυμάσαι;

Θυμάσαι,τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου
μ'ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;

Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια

Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
Το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σ'ένα μεγάλο δάσος
είχες το μύλο,δε φοβήθηκες
κι έτρεξα και σε βρήκα

Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο,τα θυμάσαι;

Και σου 'μαθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια
Μην πατάς πολύ το μολύβι,σου 'λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα,θυμάσαι;

Και μου 'μαθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
και χάρτινα κινέζικα πουλιά

Μια μέρα είπαμε,καιρός πια να εφεύρουμε τη δική μας γραφή,
να μην την ξέρει άλλος

Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι,κοντά σ'ένα ποτάμι
πάντα ένα ποτάμι
Τη θυμάσαι ακόμα εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε,
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αϋπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
Τα θυμάσαι όλα;

'Ο,τι δε χώραγε στις λέξεις,το κάναμε μικρές
σημαιούλες πολύχρωμες
Θυμάσαι πώς τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο,που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση
του κορμιού μας,το θυμάσαι;

Κι ήταν φορές που γινόταν ολοστρόγγυλο,θυμάσαι πότε;
Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε τα δικά μας παραμύθια

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε δύο,θυμάσαι;

'Ητανε δύο κι ήτανε σαν ένας και πολλοί μαζί

Χωρίζαμε για λίγο μόνο,γιατί αλλιώς
πώς θ'ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα
κι εσύ μου 'γραφες ακόμα πιο τεράστια

Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ένας χειμώνας,που κράτησε όσο πέντε

Κι όταν τέλειωσε,ήρθε πάλι χειμώνας ακόμα πιο βαρύς
και δεν μπορούσες να γυρίσεις

'Εμεινες μακριά
και μου 'γραψες,η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος

Μπορεί...
Όμως τα πιο ωραία ταξίδια μας
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω
Έλα...
Θα μετρήσω ως το δέκα...

first we learn to fly, then we learn to cry, later in the evening we may die...

άβαταρ(=εικόνα μου)

Μια φίλη, η lockheart, με προσκάλεσε να παίξω...
ας δούμε λοιπόν.
Το avatar μου είναι μια εικόνα όπου το καθρέφτισμα του ανθρώπου είναι ένα κοράκι.
Έχετε δεί το Crow;
Πάντα μου άρεσε.
Δεν ξέρω, δεν το σκέφτηκα και πολύ...
...για μένα δείχνει το καθρέφτισμα μιας μόνιμα
παρεξηγημένης ψυχής που ισορροπεί ανάμεσα στο
φώς του ανθρώπου και το σκοτάδι του "κυνηγού"...

symphony of destruction

Πόσες φορές νιώθετε ότι φταίτε εσείς για όσα γίνονται στους γύρω σας.
Όχι δεν έπαθα από το πολύ Lost...
Απλά νιώθω ότι κάποιες φορές απλά είμαι εδώ
για να καταστρέφω πράγματα...
Έχετε νιώσει κι εσείς έτσι;

Αριθμός 70...και πάλι λίγες...από chain mail κατά του αλκοόλ...

Βρέθηκα σε ένα κατάστημα, στο διάδρομο με τα παιχνίδια.

Με την άκρη του ματιού μου, παρατήρησα ένα αγοράκι γύρω στα πέντε, το οποίο κρατούσε μια κούκλα.
Δε σταματούσε να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να τη σφίγγει προσεκτικά πάνω του.

Αναρωτήθηκα για ποιον προοριζόταν αυτή η κούκλα.

Το αγοράκι γύρισε κάποια στιγμή προς την κυρία που βρισκόταν πλάι του:
«Θεία μου, είσαι σίγουρη ότι δε μου φτάνουν τα λεφτά;»

Η γυναίκα του απάντησε χάνοντας κάπως την υπομονή της:
«Είπαμε ότι δεν έχεις αρκετά λεφτά για να την αγοράσεις.»

Έπειτα, η θεία του του ζήτησε να μείνει εκεί και να τον περιμένει για λίγο, κι εκείνη έφυγε βιαστικά. Το αγοράκι κρατούσε ακόμη στα χέρια του την κούκλα.

Τελικά, κατευθύνθηκα προς το παιδί και το ρώτησα σε ποιον ήθελε να δώσει την κούκλα.
«Αυτή την κούκλα την ήθελε η αδερφή μου περισσότερο από καθετί για τα Χριστούγεννα. Ήταν σίγουρη ότι θα της την έφερνε ο Άι-Βασίλης.»
Του είπα τότε ότι μπορεί και να της την έφερνε, κι εκείνο μου είπε θλιμμένο:
«Όχι, ο Άι-Βασίλης δεν μπορεί να πάει εκεί που είναι τώρα η αδερφή μου... Πρέπει να δώσω την κούκλα στη μαμά μου να της την πάει.»

Τα μάτια του ήταν πολύ θλιμμένα ενώ έλεγε αυτά τα λόγια.

«Πήγε να συναντήσει τον Χριστούλη. Ο μπαμπάς λέει ότι και η μαμά θα πάει να συναντήσει το Χριστούλη σε λιγάκι. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να πάρει την κούκλα μαζί της και να την πάει στην αδερφούλα μου.»
Η καρδιά μου πήγε να σταματήσει.

Το αγοράκι σήκωσε το βλέμμα προς εμένα και μου είπε:
«Είπα στον μπαμπά να πει στη μαμά να μη φύγει αμέσως. Ζήτησα να περιμένει μέχρι να γυρίσω από το μαγαζί.»
Μετά, μου έδειξε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ίδιο το αγοράκι μέσα στο κατάστημα να κρατάει την κούκλα, και μου είπε:
«Θέλω η μαμά να πάρει κι αυτή τη φωτογραφία μαζί της, για να μη με ξεχάσει. Την αγαπάω τη μαμά και δε θέλω να μʼαφήσει, αλλά ο μπαμπάς λέει ότι πρέπει να πάει μαζί με την αδερφούλα μου.»

Ύστερα, χαμήλωσε το κεφάλι του κι έμεινε σιωπηλό.
Έψαξα στην τσάντα μου κι έβγαλα από μέσα ένα μάτσο χαρτονομίσματα και ρώτησα το αγοράκι:
«Τι λες να μετρήσουμε τα λεφτά σου μια τελευταία φορά για να σιγουρευτούμε;»

Εκείνο απάντησε:
«Εντάξει, όμως πρέπει να βγουν αρκετά.»
Έριξα κρυφά κάποια χρήματα μαζί με τα δικά του και αρχίσαμε το μέτρημα. Έφταναν με το παραπάνω για την κούκλα. Περίσσευαν κιόλας αρκετά.
Το αγοράκι ψιθύρισε:
«Ευχαριστώ Χριστούλη που μου έδωσες αρκετά λεφτά.»

Έπειτα με κοίταξε και είπε:
«Είχα ζητήσει από το Χριστούλη να κάνει να έχω αρκετά λεφτά για νʼαγοράσω την κούκλα και η μαμά μου να μπορεί να την πάει στην αδερφούλα μου.
Εκείνος άκουσε την προσευχή μου.
Ήθελα να έχω αρκετά λεφτά για νʼαγοράσω και ένα λευκό τριαντάφυλλο για τη μαμά, όμως δεν τόλμησα να του το ζητήσω.
Εκείνος μου έδωσε αρκετά λεφτά για νʼαγοράσω την κούκλα και το λευκό τριαντάφυλλο.
Ξέρετε, αρέσουν πολύ τα λευκά τριαντάφυλλα στη μαμά...»
Λίγα λεπτά αργότερα, η θεία του ξαναγύρισε, κι εγώ απομακρύνθηκα σπρώχνοντας το καροτσάκι μου.

Τέλειωνα τα ψώνια μου με ένα συναίσθημα εντελώς διαφορετικό από ότι όταν τα άρχιζα.

Δεν μπορούσα να βγάλω απʼτο μυαλό μου το αγοράκι.

Μετά θυμήθηκα ένα άρθρο στην εφημερίδα, λίγες μέρες πριν, που μιλούσε για έναν οδηγό σε κατάσταση μέθης που είχε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μια νεαρή γυναίκα με την κόρη της.
Το κοριτσάκι είχε πεθάνει ακαριαία και η μητέρα ήταν σοβαρά τραυματισμένη. Η οικογένεια έπρεπε να αποφασίσει εάν θα της διέκοπταν την αναπνευστική στήριξη...

Να ήταν άραγε η οικογένεια του μικρού αγοριού;

Δυο μέρες μετά, διάβασα στην εφημερίδα ότι η νεαρή γυναίκα ήταν νεκρή.
Δεν μπόρεσα να μην πάω νʼαγοράσω ένα μπουκέτο λευκά τριαντάφυλλα και να βρεθώ στην αίθουσα όπου εκθέταν τη σωρό της.
Ήταν εκεί και κρατούσε ένα όμορφο λευκό τριαντάφυλλο στο χέρι της, μαζί με μία κούκλα και τη φωτογραφία του μικρού αγοριού από στο κατάστημα.

Έφυγα από την αίθουσα κλαίγοντας και με την αίσθηση ότι η ζωή μου θα άλλαζε για πάντα.
Η αγάπη που είχε αυτό το αγοράκι για τη μαμά του και την αδερφή του ήταν τόσο μεγάλη, και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας μεθυσμένος οδηγός του τα πήρε όλα μακριά...

Τύψεις....

Πόσες θυσίες έχουν κάνει οι άλλοι για μας?Κι εμείς πώς το έχουμε ξεπληρώσει?
Θυσίες που άλλαξαν την πορεία της ζωής τους ριζικά...Τοποθέτησαν τα όνειρα τους στην άκρη και προσπάθησαν να μας κάνουν ευτυχισμένους..
Αγνόησαν τα θέλω τους και τα όνειρά τους...
Το αξίζαμε?Θα φέρει τελικά αυτή η επιλογή καλύτερα πραγματα για αυτούς?
Ή πάντα θα θεωρούμε τον εαυτό μας υπεύθυνο??
Δεν ξέρω για σας,εγώ όμως πάντα θα νιώθω τις τύψεις που άλλαξα μια ζωή κι έναν άνθρωπο...
Μακάρι να είναι για το καλύτερο..Αλλά μάλλον αυτό δεν θα το μάθω ποτέ....

Ίσως να έχουν δίκιο τελικά...από chain-mail και πάλι...

Μια φορά κι
έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα
τα
συναισθήματα. Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η
Αγάπη και όλα
τα άλλα
συναισθήματα.

Μια
μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι
επισκεύασαν
τις βάρκες
τους και άρχισαν να φεύγουν. Η Αγάπη ήταν η μόνη που
έμεινε
πίσω. Ήθελε να
αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί
άρχισε
να βυθίζεται, η
Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει
βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο
που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό. Η Αγάπη
τον
ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ»,
απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και
χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν
υπάρχει χώρος για
σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από
την Αλαζονεία που επίσης
περνούσε από μπροστά της σε
ένα πανέμορφο σκάφος. «Σε παρακαλώ,
βοήθησέ με», είπε
η αγάπη.. «Δεν μπορώ να σε βοηθήσω, Αγάπη.
Είσαι
μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος
μου», της απάντησε η
Αλαζονεία. Η Λύπη ήταν πιο πέρα
και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει
από αυτή
βοήθεια. «Λύπη, άφησέ με να έρθω μαζί σου». «Ω Αγάπη,
είμαι
τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου», είπε
η Λύπη. Η Ευτυχία
πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά
και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη,
που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά
βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε
μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ
μαζί
μου!». Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν
γνώριζε,
αλλά ήταν
γεμάτη από τέτοια
ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν
έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο
του.

Η Αγάπη
γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε,
ρώτησε
την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»; «Ο Χρόνος», της απάντησε
η
Γνώση. «Ο Χρόνος;»
ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;» Τότε
η
Γνώση χαμογέλασε και
με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να
καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η
Αγάπη».

Μάνος
Χατζιδάκις

na prosexis...!!

isoun apenadi mou...toso omorfos..toso magikos..sxedon paramithenios..emeina na se koitazo,paraleipodas oti allo ginotan giro mou.. den borousa na paro ta matia mou apo pano sou,den eixa ti dinami! to eniosa to vlema sou..se eida na me koitas..pagosa!! den borousa omos na meino parapano,eprepe na figo... ksero oti den prokeitai na se ksanado kapou... 5 lepta omos itan arketa gia na xaraxteis sto mialo mou.. na prosexeis opou k na eisai..!!

Εσείς μπήκατε στο κλίμα;;;

Για όλους...

Ποτέ μην ξεχνάς όσα σε πλήγωσαν,
Νίκα τα!
Ποτέ μην κοιτάς το μέλλον με ελπίδα,
Ζήσε το παρόν με πάθος!
Ποτέ μη θυμάσαι όσους αγαπάς,
Μείνε μαζί τους!
Και μην ξεχνάς ποτέ,
Πόσο όμορφο είναι να χαμογελάς...

poso poli borei na ponaei i eilikrineia??

Oloi zitame apo allous na einai eilikrineis apenadi mas..xoris psemata xoris fovous...k ego afto zitisa..alla me skotose me tin alitheia tou..pote den perimena oti ena psema,mia psevdaisthisi tha me ekane na niotho toso oraia..k mia alitheia tha me erixne apta sinnefa pou imoun.. o pseftikos kosmos pou eixa dimiourgisei k imoun mesa itan to kalitero oneiro pou zousa.. pou egine efialtis stin eilikrineia sou.. kane kati,vgale me ap'afto pou me anagases na zo..xtise ena kosmo opos ton eixa skeftei.. pseftiko?alithino?den me endiaferei..arkei na min me ponaei opos i alitheia sou..

Εν λευκώ

Αν σ'αγαπούν να μάθουν να το λένε,
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις...
Κι αν θες να δεις τ'αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν'ανέβεις....

still here

how can I
- move on and fly
when I still don't know
- the reason why
you and I
- we touch the sky
someone give me
- the reason why

close your eyes
- I'll stay beside you
I'm still here
- I won't let them find you
I'll be lying right here by your side
and even though my heart is breaking
seeing you like this I'll face it
don't be afraid
- you're not alone

Apo mia filh...eplizw akoma

poio einai to orio pou prepei na spaseis gia na uperaspiseis ton eayto sou mesw tou egwismou??

Εγωισμός-Αγάπη-...

Μεγάλη λέξη δεν είναι;
Ε-Γ-Ω-Ι-Σ-Μ-Ο-Σ
8 γράμματα.
Και φτάνουν 8 γράμματα για να χωρίσουν τόσους ανθρώπους;
Φτάνουν...
Κι όμως λιγότερα γράμματα μπορούν να έχουν περισσότερη δύναμη...
Ποια;
Δεν ξέρω...ΑΓΑΠΗ;
Α-Γ-Α-Π-Η
5 γράμματα.
Και φτάνουν 5 γράμματα για να ενώσουν τόσους χωρισμένους ανθρώπους;
Τι άλλο θέλει;
Για πείτε μου...τι άλλο;

Φως και σκοτάδι....

Σβήνω τα φώτα,
πετώ στο σκοτάδι
Τυφλός σε τυφλούς
για ένα σου χάδι.
Ζωή με χαλάς,
γι'αυτό σε κοντράρω,
Εσύ μη μασάς,
εγώ κουμαντάρω

Φόβος παντού
για όλες τις τύχες,
Φθόνος παντού
για όλες τις φήμες
Πόνος εδώ
για εκείνες τις νύχτες
Με το φως το πυκνό,
το γεμάτο ελπίδες...