Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και
όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η τρέλα, επειδή λυπήθηκε την ανία, πρότεινε
να παίξουν κρυφτό. Το ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να
ακούσει, ενώ η περιέργεια που δεν μπορούσε να κρατηθεί ρώτησε: «τι
είναι το κρυφτό»; Ο ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την ευφορία
και η χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το
δίλημμα και την απάθεια να παίξουν κι αυτοί. Αλλά υπήρχαν πολλοί που
δεν ήθελαν να παίξουν : Η αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι
ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η υπεροψία έβρισκε το
παιχνίδι χαζό και ο άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει. «Ένα, δύο, τρία»
άρχισε να μετράει η τρέλα… Η πρώτη που κρύφτηκε πίσω απ΄ τον πρώτο
βράχο ήταν η τεμπελιά που βαριόταν. Η πίστη πέταξε στους ουρανούς και η
ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του θριάμβου, που με τη δύναμη του κατάφερε να
σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο. Ο αλτρουισμός δεν μπόρεσε να κρυφτεί,
γιατί κάθε μέρος που έβρισκε το άφηνε για κάποιον άλλο, ενώ η
γενναιοδωρία κάθε κρυψώνα που έβρισκε την παραχωρούσε σε όποιον της την
ζητούσε. Ο εγωισμός αντίθετα βρήκε καλή κρυψώνα, αγνοώντας όλους τους
γύρω του, ενώ ξοπίσω του έτρεξε η ρουφιανιά. Το ψέμα κρύφτηκε στον πάτο
του ωκεανού, ενώ το πάθος και ο πόθος κρύφτηκαν μέσα σ΄ ένα ηφαίστειο.
Ο έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις
κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε
εκεί. «….1000» μέτρησε η τρέλα και άρχισε να ψάχνει. Την πρώτη που
βρήκε ήταν η τεμπελιά, αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά
βρήκε την πίστη που μίλαγε φωναχτά στον ουρανό με το Θεό. Ένιωσε το
σεισμό του πόθου και του πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και, αφού
βρήκε τη ζήλια, δεν δυσκολεύτηκε να βρει και το θρίαμβο που
θριαμβολογούσε για την κρυψώνα του. Βέβαια, βρήκε πολύ εύκολα το
δίλημμα που δεν είχε αποφασίσει ακόμα που να κρυφτεί. Η γενναιοδωρία
αποκαλύφθηκε μόνη της για να βοηθήσει, οπότε ο αλτρουισμός φιλοτιμήθηκε
και βγήκε δίπλα της. Στο μεταξύ, η ρουφιανιά, πηγαίνοντας να καρφώσει
τον εγωϊσμό, αποκαλύφθηκε μαζί του. Σιγά-σιγά τους βρήκε όλους, εκτός
απ΄ τον έρωτα. Η τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δένδρο, κάτω από
κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να
τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα κι απ΄ το θυμό της άρχισε
να τον κλωτσάει νευρικά, ώσπου ακούστηκε ένα βογγητό πόνου. Ήταν ο
έρωτας, που τα αγκάθια της τριανταφυλλιάς τον είχαν τυφλώσει! Η τρέλα
ταράχτηκε, δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη… Στο
τέλος, μην μπορώντας να ξαναδώσει το φως του στον έρωτα, ορκίστηκε να
γίνει ο οδηγός του. Κι από τότε, ο Έρωτας είναι τυφλός και η Τρέλα τον
συνοδεύει !
