Για φίλους...

Όμορφο τραγουδάκι δε συμφωνείτε;
Ή μήπως να πω τραγουδάρα;
Ναι καλύτερα έτσι...

Είναι το γέλιο σου...

Επειδή πολύ πέσαμε θα βάλω και ένα χαρούμενο τραγουδάκι που θυμήθηκα.
Πάντα με κάνει να χαμογελάω...
Ελπίζω κι εσένα...

Η μπαλάντα του κατάδικου

Μια καταδίκη σε περίμενε
Στην πρώτη βόλτα της ζωή σου
Για μια γυναίκα που θα πήγαινε
Ως την άκρη αυτής της γης μαζί σου

Μέσα στης τρέλας σου τον ίλιγγο
Μόνο τα μάτια της ζητούσες
Και στο κορμί της το ανήλικο
Την αθώωση της νιότης σου ποθούσες

Κάνε να λάμψει η νύχτα
Να αλλάξει ο κόσμος όλος σε μια νύχτα

Τώρα της πας τα δώρα της
Την ξαφνική επιστροφή σου
Μα η ερημιά πήγε στην ώρα της
Το γυμνό να ντύσει της σιωπής σου

Σαν αγνοούμενο σε ξέγραψε
Μα πώς να πει πως δεν σε θέλει
Ακόμα, όλα τα γράμματα σου έκαψε
Μα η αλήθεια της πονάει το στρώμα

my roses to no one...

...the way that I smile is the way that i cry...

Θυμάσαι?

Σε μια ξένη πόλη,ούτε δική μου ούτε δική σου
εκεί σε πρωτοείδα

Μπορεί και να μ'ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες
Κι έβρεχε,χωρίς ομπρέλα,το θυμάσαι;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο,κόκκινο,μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη

Τις νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό
αστέρι και σταθμός,θυμάσαι;

Βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε,να του φυτέψουμε
μια λεύκα
να μείνουμε για πάντα εκεί,θυμάσαι;

'Οταν σου έδινα ένα πορτοκάλι
πήγαινε να πει,μόνο μαζί σου ταξιδεύω

Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή,θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ'όλη τη γη
να βρω το πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια

Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου 'φερνες ένα κοχύλι,θυμάσαι;

'Αμα στο ζήταγα,γινόσουνα ποτάμι,λίμνη,θάλασσα,ωκεανός
Κι όταν το ζήταγες,γινόμουν κι εγώ,θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα,καλοχτενισμένα

Και τα δικά σου όνειρα εγώ στα ετοίμαζα,θυμάσαι;

Θυμάσαι,τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου
μ'ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;

Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια

Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
Το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σ'ένα μεγάλο δάσος
είχες το μύλο,δε φοβήθηκες
κι έτρεξα και σε βρήκα

Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο,τα θυμάσαι;

Και σου 'μαθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια
Μην πατάς πολύ το μολύβι,σου 'λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα,θυμάσαι;

Και μου 'μαθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
και χάρτινα κινέζικα πουλιά

Μια μέρα είπαμε,καιρός πια να εφεύρουμε τη δική μας γραφή,
να μην την ξέρει άλλος

Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι,κοντά σ'ένα ποτάμι
πάντα ένα ποτάμι
Τη θυμάσαι ακόμα εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε,
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αϋπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
Τα θυμάσαι όλα;

'Ο,τι δε χώραγε στις λέξεις,το κάναμε μικρές
σημαιούλες πολύχρωμες
Θυμάσαι πώς τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο,που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση
του κορμιού μας,το θυμάσαι;

Κι ήταν φορές που γινόταν ολοστρόγγυλο,θυμάσαι πότε;
Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε τα δικά μας παραμύθια

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε δύο,θυμάσαι;

'Ητανε δύο κι ήτανε σαν ένας και πολλοί μαζί

Χωρίζαμε για λίγο μόνο,γιατί αλλιώς
πώς θ'ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα
κι εσύ μου 'γραφες ακόμα πιο τεράστια

Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ένας χειμώνας,που κράτησε όσο πέντε

Κι όταν τέλειωσε,ήρθε πάλι χειμώνας ακόμα πιο βαρύς
και δεν μπορούσες να γυρίσεις

'Εμεινες μακριά
και μου 'γραψες,η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος

Μπορεί...
Όμως τα πιο ωραία ταξίδια μας
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω
Έλα...
Θα μετρήσω ως το δέκα...

first we learn to fly, then we learn to cry, later in the evening we may die...

άβαταρ(=εικόνα μου)

Μια φίλη, η lockheart, με προσκάλεσε να παίξω...
ας δούμε λοιπόν.
Το avatar μου είναι μια εικόνα όπου το καθρέφτισμα του ανθρώπου είναι ένα κοράκι.
Έχετε δεί το Crow;
Πάντα μου άρεσε.
Δεν ξέρω, δεν το σκέφτηκα και πολύ...
...για μένα δείχνει το καθρέφτισμα μιας μόνιμα
παρεξηγημένης ψυχής που ισορροπεί ανάμεσα στο
φώς του ανθρώπου και το σκοτάδι του "κυνηγού"...

symphony of destruction

Πόσες φορές νιώθετε ότι φταίτε εσείς για όσα γίνονται στους γύρω σας.
Όχι δεν έπαθα από το πολύ Lost...
Απλά νιώθω ότι κάποιες φορές απλά είμαι εδώ
για να καταστρέφω πράγματα...
Έχετε νιώσει κι εσείς έτσι;