Θυμάσαι?

Σε μια ξένη πόλη,ούτε δική μου ούτε δική σου
εκεί σε πρωτοείδα

Μπορεί και να μ'ήξερες από παλιά
κι απλά με ξαναβρήκες
Κι έβρεχε,χωρίς ομπρέλα,το θυμάσαι;

Την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο
κίτρινο,κόκκινο,μπλε το βάψαμε
και ταξιδεύαμε τη γη

Τις νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό
αστέρι και σταθμός,θυμάσαι;

Βρήκες το πιο μακρινό αστέρι
κι είπες να το γυαλίσουμε,να του φυτέψουμε
μια λεύκα
να μείνουμε για πάντα εκεί,θυμάσαι;

'Οταν σου έδινα ένα πορτοκάλι
πήγαινε να πει,μόνο μαζί σου ταξιδεύω

Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα
την πίναμε μισή μισή,θυμάσαι;

Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ'όλη τη γη
να βρω το πρώτο λουλούδι
για σένα βέβαια

Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύ
και μου 'φερνες ένα κοχύλι,θυμάσαι;

'Αμα στο ζήταγα,γινόσουνα ποτάμι,λίμνη,θάλασσα,ωκεανός
Κι όταν το ζήταγες,γινόμουν κι εγώ,θυμάσαι;

Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρα
καλοπλυμένα,καλοχτενισμένα

Και τα δικά σου όνειρα εγώ στα ετοίμαζα,θυμάσαι;

Θυμάσαι,τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου
μ'ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;

Σου χάρισα ένα μύλο
να τον κρατάς γερά γιατί φοβόσουν τα σκοτάδια

Μου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύ
Το θυμάσαι ακόμη;

Μια νύχτα χάθηκες σ'ένα μεγάλο δάσος
είχες το μύλο,δε φοβήθηκες
κι έτρεξα και σε βρήκα

Μου χάρισες ένα χρυσόψαρο που μέτραγε ως τα χίλια
κι ένα τζιτζίκι και μια ζίνα
κι ένα πουκάμισο άσπρο,τα θυμάσαι;

Και σου 'μαθα να ζωγραφίζεις κάμπους και ποτάμια
Μην πατάς πολύ το μολύβι,σου 'λεγα
Μια αγκαλιά ψυχές το τοπίο
κι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμα,θυμάσαι;

Και μου 'μαθες να φτιάχνω χάρτινα καράβια
και χάρτινα κινέζικα πουλιά

Μια μέρα είπαμε,καιρός πια να εφεύρουμε τη δική μας γραφή,
να μην την ξέρει άλλος

Τη ζωγραφίσαμε στο πι και φι,κοντά σ'ένα ποτάμι
πάντα ένα ποτάμι
Τη θυμάσαι ακόμα εκείνη τη γραφή;

Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότε,
τη σαντιγύ
τον ήλιο
τις αϋπνίες
την παλίρροια
το σκούρο μπλε
Τα θυμάσαι όλα;

'Ο,τι δε χώραγε στις λέξεις,το κάναμε μικρές
σημαιούλες πολύχρωμες
Θυμάσαι πώς τις ανεμίζαμε;

Το μαγικό δωμάτιο,που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση
του κορμιού μας,το θυμάσαι;

Κι ήταν φορές που γινόταν ολοστρόγγυλο,θυμάσαι πότε;
Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθια
κι όταν μας τέλειωσαν
αρχίσαμε να παίζουμε τα δικά μας παραμύθια

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε δύο,θυμάσαι;

'Ητανε δύο κι ήτανε σαν ένας και πολλοί μαζί

Χωρίζαμε για λίγο μόνο,γιατί αλλιώς
πώς θ'ανταμώναμε ξανά;

Και σου 'γραφα κάθε στιγμή κάτι τεράστια γράμματα
κι εσύ μου 'γραφες ακόμα πιο τεράστια

Μια φορά όμως που άργησες
πρόλαβε κι ήρθε ένας χειμώνας,που κράτησε όσο πέντε

Κι όταν τέλειωσε,ήρθε πάλι χειμώνας ακόμα πιο βαρύς
και δεν μπορούσες να γυρίσεις

'Εμεινες μακριά
και μου 'γραψες,η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος

Μπορεί...
Όμως τα πιο ωραία ταξίδια μας
δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη
Σε περιμένω
Έλα...
Θα μετρήσω ως το δέκα...