SNOB

‘’Δεν μου λείπει’’ της είπε, ’’ήταν σνομπ και φλύαρη’’. Σνομπ. Μία σνομπ μικροαστή από το Ηράκλειο. Το Νέο Ηράκλειο. Και έτσι ξαφνικά μια πύλη άνοιξε στο μυαλό της. Σνομπ. Πόσα χρόνια είχε να ακούσει αυτή τη λέξη. Και πόσο απαίδευτα ταίριαζε αυτή η μικρή φορτισμένη λέξη στη παρουσία της Άλεξ. Της Αλεξάνδρας, όπως την αποκαλούσαν στην Ελλάδα. Αλλά εδώ δεν ήταν πια Ελλάδα. Και αυτή δεν ήταν πια Αλεξάνδρα, ήταν Άλεξ. Και μπορούσε να είναι και σνομπ.

‘’Μα ήταν φίλη σου, κάνατε πολύ παρέα ‘’ ,προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ήθελε όμως να τον μεταπείσει; Όχι βέβαια! Στην πραγματικότητα ούτε αυτή την συμπαθούσε. Είχε αυτό το βλέμμα που ήξερε καλά πια. Ήταν ο τρόπος που την κοίταζαν άνθρωποι που ζήλευαν τα λίγα που είχε. Γιατί πάντα λίγα ήταν. Γιατί τα σημαντικά πάντα απουσίαζαν .Και ας μη γελιόμαστε , η Αλεξάνδρα ποτέ δεν την καλοδέχτηκε στη παρέα. Προσπάθησε να της τσακίσει το ηθικό και να προβάλει με έντεχνο τρόπο δίκες της σκέψεις και βιώματα . Και αυτή το ήξερε από τη πρώτη στιγμή. Ήταν όμως φίλη του και είχε ανάγκη από φίλους στη καινούργια πόλη που είχε μετακομίσει για αυτόν. Και έτσι το άφησε να πέσει στο πάτωμα, όπως τόσα αλλά είχε αφήσει για να βρεθεί εκεί.

‘’και πραγματικά πια δεν ξέρω γιατί κάναμε παρέα. Και αν είναι φίλη μου πρέπει να χαρεί με…’’ .Όμως είχε σταματήσει να τον ακούει. Ήταν αυτή η έκφραση που έφερε μια έκρηξη στη σκέψη της και δεν μπορούσε να την ξεχάσει με τίποτα .Σνομπ. Ήταν αυτό που έλειπε από το λόγο της όταν ήθελε να εξηγήσει γιατί δεν ένιωθε ανετά με κάποιους ανθρώπους. ‘’είναι η αύρα τους’’ έλεγε. Και φοβόταν να πει ότι είναι σνομπ. Ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει πια την επαφή με τον πυρήνα τους, έχουν ξεχάσει ποσό ρευστά είναι όλα και έχουν επιτρέψει στον εαυτό τους να νιώσουν λίγο ανώτεροι. Μόνο η ίδια ήξερε ποια της θύμιζε αυτό.

Δεν ήθελε να συνεχίσει άλλο αυτή συζήτηση. Είχε πια χαθεί στις σκέψεις της. Και αυτό συνέβαινε αρκετά συχνά το τελευταίο καιρό. Ήταν η ψυχοθεραπεία που το προκαλούσε αυτό. Έθαβαν όλο και πιο βαθιά σε μνήμες που ήθελε να ξεχάσει. Και το είχε κάνει! ‘Απώθηση’, έτσι είπε η ψυχολόγος ότι λέγεται ο μηχανισμός που είχε δημιουργήσει η ίδια ως παιδί για να ξεχνάει ότι την πόνεσε. Το μεγαλύτερο δηλαδή κομμάτι της παιδικής της ηλικίας ,της εφηβικής και ίσως και της μετεφηβικής δηλαδή . Σε αυτό χρωστούσε την ηρεμία της, την ,χωρίς φάρμακα ,ζωή της έως τώρα και τις λίγες στιγμές ξέγνοιαστης χαράς. Όμως αυτό την ακολουθήσε και στην ενήλικη ζωή της. Βρέθηκε να ξεχνάει τι την πλήγωσε σε συντρόφους, φίλους και εργοδότες.

Προσπαθεί πολύ σκληρά και άνισα να τον αποβάλει πια αυτόν τον μηχανισμό. Τόσο σκληρά που πρέπει να είναι συνέχεια σε επαγρύπνηση .Να ελέγχει κάθε τι που ζει και σκέφτεται δυο φορές .Η και τρεις. Και μετά πάλι να το συζητάει με τη ψυχολόγο της και να μένει με αυτή τη κρύα απορία ‘’το σκέφτηκα σωστά αυτή τη φορά;’’ .Το καταφέρνει σιγά σιγά όμως και πάλι δεν είναι στην άκρη του τούνελ. Τώρα έχουν αρχίσει και ξεπηδάνε όλα αυτά που είχε κρύψει. Χωρίς κανείς να ξέρει ποτέ και πως. Μπορεί να μην θυμηθεί τίποτα για μέρες να περάσουν δυο η τρεις συνεδρίες .έρχονται όμως κάποιες μέρες που κάθε μικρή λέξη η φράση η εικόνα της θυμίζει κάτι από εκείνη ως θύμα.  

Κοίταξε γύρω της. Διώροφα κόκκινα λεωφορεία, μαύρα ταξί, ο Τάμεσης, οι γέφυρες, το μάτι του Λονδίνου, οι λωρίδες στο δρόμο είναι ανάποδα, οι εκκλησίες σε γοτθικό ρυθμό, οι μπυραρίες σερβίρουν ‘fish and chips’ και εκείνη. Ήταν πια εκεί. Ούτε που θυμάται πως κατέληξε εκεί. Να ζει στο Λονδίνο. Κάποιοι είπαν πως ήταν η εξέλιξη, η ευκαιρία της. Όχι όμως αυτή, αυτή ήξερε πως μια ελεύθερη ψυχή δεν θα γινόταν ποτέ Λονδρέζα. Και τίποτα σε αυτή την πόλη δεν της ταίριαζε, δεν της ανήκε, δεν της άρεσε. Εκτός φυσικά από αυτόν. Το είχε νιώσει βαθιά μέσα της, μόνο αυτός ήταν για εκείνη. Τόσο βαθιά το είχε νιώσει  που δεν έκανε πίσω στιγμή. Τόσο που η ζωή της ξαφνικά φάνταζε σαν αμελητέα προετοιμασία μπροστά στο μεγαλειώδες, το άπιαστο, το ιερό. Και σαν ιερό, προσεύχεται σε αυτό κάθε μέρα πια. Γιατί μπορεί να μην άνηκε σε εκείνη την πόλη, άνηκε σίγουρα σε αυτή την αγκαλιά , και καμία πόλη, ούτε και καμία σνομπ μπορούν να της το στερήσουν αυτό.