φυλακή με ορθάνοιχτες πόρτες...

αλήθεια, ποιος είναι ο τίτλος?

σ' αυτό το γράμμα που θα λάβεις
γράφω ό,τι έχω αισθανθεί
σου λέω ποτέ ποτέ μην κλάψεις
για κάτι που έχει πια χαθεί

μπορεί η αγάπη να 'χει φύγει
η ανάμνηση όμως ξαναζεί
σα μια παλιότερη ιστορία
που τη μιλάνε οι τρελοί

κάποτε μου 'πες μη μ' αφήσεις
είπες φοβάμαι θα χαθώ
κι εγώ κι ας έχασα τα πάντα
έμεινα δίπλα σου εδώ

γιατί φοβάσαι να μιλήσεις
για όσα ματώνουν την καρδιά
μην ψάχνεις να 'βρεις αποδείξεις
τα πράγματα είναι τόσο απλά

τώρα πια έφυγες μακριά μου
έκοψες κάθε επαφή
σα να μην έμαθες ποτέ σου
τι είν' αγάπη αληθινή

πού να σε βρω τώρα καλή μου
ποιους στίχους κρύβει το μυαλό
έχασα κάθε αντοχή μου
να περιμένω απλά εδώ...

(οι στίχοι είναι του Γρηγόρη, φυσικά,
σιγά μην έγραφα εγώ κάτι τόσο ωραίο...)

Πόνος, θλίψη

και όλα αυτά γιατί;
Γιατί εκείνη αφέθηκε
δέθηκε
Και τώρα;
Πονάει...
Και αυτός;
Πονάει...
Γιατί;
Παράλογο...
Γιατί;
Ανασφαλής...
Ποιος;
Εκείνος...
Κι επειδή;
Φοβήθηκε...
Γιατί;
Θαμπώθηκε...
Κι εκείνη;
Πίσω χωρίς στηρίγματα
κόντρα σε όσα νιώθει
κόντρα σε όλους και σε όλα
ο πιο δυνατός και ευαίσθητος άνθρωπος
Άνθρωπος
πονάει...
Γιατί;
Για ΑΓΑΠΗ...
Αξίζει;
Πάντα...

ΣΑΙΞΠΗΡ

Όταν τα όνειρα δε χωράνε στα μάτια γίνονται δάκρυα...
Αν δεν πιστεύεις στα όνειρά σου τότε σε τι θα πιστεύεις;
Πώς θα νιώθεις ζωντανός;
Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από υλικά ονείρων...

όνειρα

σκιές ονείρων είμαστε
σύννεφα που περνούνε...

από μια τσάντα στο λεωφορείο...

Πώς θες να δεις το ουράνιο τόξο αν δεν αντέξεις τη βροχή?...

Ήρωας δεν είναι αυτός που κλαίει
Ήρωας δεν είναι αυτός που πονάει
Ήρωας είναι εκείνος που κρύβει τη θλίψη του,
πίσω από ένα χαμόγελο...

Από ένα σχολικό θρανίο της Μαρίας

"Η ζωή είναι μια απέραντη
στιγμή
Μια στιγμή δίχως τέλος
και αρχή
Μα με άπειρα όνειρα. Όνειρα νεανικών
καρδιών
Που συνήθως μένουν για πάντα
όνειρα..."

Βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε
κ'αρπάξαμε το πλέγμα της ζωής
Νομίσαμε πως ήταν τριαντάφυλλα
και γεμίσαμε τα χέρια μας πληγές
Αν υπάρχω θα σε θυμάμαι...
Αν χαθώ μη με ξεχνάς...

Από μια Φίλη

Τώρα που μπορώ λείπεις,
Τότε που φοβόμουν υπήρχες
Όταν κουραστώ κι αποκάμω θα'σαι σκιά
Όταν δακρύσεις θα έχω γίνει ανάμνηση

Για μια πριγκήπισσα που ήξερα

γνώρισα ανθρώπους, ανθρώπους πολλούς
μα ποτέ τους δεν με είδαν εκείνοι
και ακόμα και τώρα πιστεύω σ' αυτούς
παρόλο που πια δεν το κάνουν εκείνοι

είδα φωτάκια μα σπίτια κλειστά
είδα αγγέλους να φέγγουν στους δρόμους
είδα αυτοκίνητα, ταξί, φορτηγά
είδα και κλέφτες αντί γι' αστυνόμους

αντίκρυσα θαύματα γύρω στον κόσμο
έμαθα πώς λειτουργεί όλη η γη
μα ποτέ μου δεν είδα πια φως μου
άλλη απ' τη λάμψη σου πιο φωτεινή