λίγο από όλα...

λίγο κόκκινο, κάνει;
λίγος θυμός, κάνει;

λίγο μαύρο, κάνει;
λίγο μοναξιά, κάνει;

-Μόνος; μα πώς;
-Πάντα μόνος.
-Τόσοι γύρω...
-Ναι, γύρω.
-Κοντά κανεις;
-Ίσως ένας, δύο...
-Πιο πέρα οι άλλοι; γιατί;
-Φόβος.
-Ναι, μπορεί να σου κάνουν
-Όχι για μένα, για εκείνους...

...βαρέθηκα να ζω και να ελπίζω για κάτι που δεν υπάρχει πια ελπίδα...





Είχα καιρό να γράψω κάτι από μόνος μου.
Συνηθίζω να μιλάω με λέξεις άλλων.
Είπα τώρα να μουτζουρώσω τα χαρτιά με δικιές μου.
Κάπου διάβασα το παραπάνω.
Και μου δημιουργήθηκε η απορία: πώς ξέρουμε πως κάτι δεν έχει καμία ελπίδα;
Πώς ξεγράφουμε κάτι;
Δεν ξέρω...
Έχω την τάση να μην αφήνω τίποτα.
Να μην ξεγράφω τίποτα και κανένα παρά μόνο στο έσχατο σημείο.
Τι να πεις...εγώ είμαι και παράξενος.
Ίσως και θύμα...ή μήπως τελικά θύτης;
Μήπως ξέρεις;

Μια φίλη μου έδωσε τα παρακάτω, τα γράφω εδώ για να μην τα ξεχάσω και για να τα δει και μία ακόμα...

Φοβάμαι πολύ,αλήθεια..
Φοβάμαι σα beniamin,φοβάμαι σα Σοφία.Φοβάμαι ολοκληρωτικά.
Φοβάμαι το αύριο κ το ύστερα.Πολύ όμως.
Φοβάμαι αυτό που θα έρθει,ή ενίοτε αυτό που δε θα έρθει..
Φοβάμαι βαθιά απο μέσα μου..Φοβάμαι τα χρόνια μετά
και φοβάμαι το ξημέρωμα.Την αλλαγή φοβάμαι κ την απομάκρυνση.
Φοβάμαι ό,τι φοβούνται κι άλλα πόσα εκατομμύρια άνθρωποι,
πάνω σ'αυτό το όνειρο του παραλόγου που λέμε γη.
Φοβάμαι σήμερα.Φοβόμουν κ χτες.Ας φύγει αύριο...


Είσαι ό,τι απομένει.
Ό,τι έχει ποτέ αληθινά υπάρξει.
Αυτό που ζητώ πάντα κ ακολουθώ και μαζεύει τα δάκρυά μου.
Αυτό είσαι.
Μια μικρή βροχή και ένας υπέρλαμπρος ήλιος.
Μια χαρά αναπάντεχη και μια βαριά θλίψη.
Είσαι οι ώρες που περνάνε κ οι μέρες που δε θα έρθουν ποτέ.
Είσαι η μήτρα που γεννάει τα όνειρα
και το καλούπι για τον καθημερινό μου εφιάλτη.
Είσαι το γράμμα που ποτέ δεν έστειλα κ η κλήση που απέρριψα.
Είσαι το μόνο που φέρνει ελευθερία κ εγώ το σκλαβώνω.
Είσαι κάτι πάνω από μένα κ κάτι πιο λίγο από την ευτυχία μου.
Είσαι η ζωή που δε χαίρομαι όσο θα'θελα κ αποφασίζω να μη ζω.
Είσαι η πεφταγγελόσκονή μου κ συγχώρα με που σε λησμονώ..