"Τι χρώμα έχει η λύπη;" ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
"Δεν άκουσες, σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;"
"Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ, άγριο μπλε."
"Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;"
"Τα όνειρα, τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού."
"Τι χρώμα έχει η χαρά;"
"Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου."
"Και η μοναξιά;"
"Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί."
"Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις πάνω σου όταν κρυώνεις."
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια του και ακούμπησε στο φράχτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
"Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;"
"...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού." Απάντησε το δέντρο.
"Τι χρώμα έχει ο έρωτας;"
"Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος."
"Έτσι, ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού" είπε τ' αστέρι...
Κοίταξε μακριά στο κενό...
Και δάκρυσε...
...
"Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για τη ζωή" Είπε το δέντρο στο αστέρι του.
"Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς."
"Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι."
"Τα καράβια με τους Ινδιάνους και τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους της καμαρούλας."
"Όμορφη βραδιά απόψε. Άκου πως τραγουδάει το τριζόνι!"
Σε λίγο θα βγει ο Αυγερινός.
Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται...
"Σε λίγο θα ξημερώσει..."
Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Και ονειρεύονται...
...
"Τι είναι Κυριακή;"...ρώτησε με περιέργεια το αστέρι.
"Χμ... Μια χρυσόμυγα στα χέρια του Φώτη. Ένα μαντίλι δάκρυα κρυμμένο στο άδειο καλάθι της γιαγιάς της Δέσποινας. Μια χάρτινη βαρκούλα που την ξέχασε ένα παιδάκι στο ρυάκι. Ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο της ερημιάς."
"Τι λυπημένες που είναι οι Κυριακές!" είπε σκεφτικό το αστέρι.
Και έδωσε μια και κρύφτηκε στο βλέφαρο της νύχτας...
...
